Ondan da öte, babası annesi ve kardeşlerinin emekleri var üzerimde..Bloğuna bir yazı yazmamı isteyince sevgili Gökhan, yok demek olmazdı.Olamazdı da. Arada bir, gözlerim izin verdiği müddetçe, hafızam da yerinde kalırsa, nostalji kokan yazılarla sizleri taciz edeceğim. Lütfunuza ve hoşgörünüze sığınıyorum. Saygılarımla.)

 

    Bir Arap atasözü der ki; “ Ya rayt ışşebab ya ğudu yavmen ve haddüsü ğan mammada”.. Açalım. Biz gibi yaşlı gençler, “Keşke geçen günler tekrarlansa da-geri gelse de, neler neler geçirdiklerimizden, yaşadıklarımızdan söz etsek.”der..Bir Fransız atasözü de,”Gençler yapabilse, yaşlılar hatırlayabilse” der.

    Bu satırların yazarı 50’lilidir. Doğduğumda Türkiye, 2.Dünya Savaşı’na katılmasa da, onun etkilerinin sancısı içindeydi. Yokluk vardı. Ama mutluyduk. Nasıl yani dediğinizi duyar gibi oldum. O yokluk var ya o yokluk, bizi tutumlu olmaya yöneltti. İşe yarayacağına inandığımız her şeyi biriktirirdik. Bu gün kullan at dönemi yaşanıyor. Şişe toplardık. Paket ipi, demir bakır toplar, ağırca olduğuna kanaat getirdiğimizde de, yoldan geçen eskiciye satardık. Okul harçlığımız çıkardı. Okunmuş gazeteleri, şimdi Allah rızası için kimse almıyor. 90’lara kadar, biriktirdiğimiz gazeteleri satar, geri dönüşüme katkıda bulunurken, ev masrafına da ortak olmanın keyfini yaşardık.

    Kitaplar atılmazdı. İhtiyacı olan alt sınıf öğrencilere verirdik. Ben de bizden bir üst sınıfa geçenlerin kitap ve hatta defterlerini, alır kullanırdım..Kaynanam, “İvallah ya enişte zmen evvel ehsen” der. Her zaman. Tabi “Kıl vakt bi seğet vakto” (Her dönem kendi gerçeğiyle yaşar.) diyemiyorum. Bırakır, 80–85 yılın gerisindeki anılarıyla yaşası deriz.

    En son ne zaman mektup yazdık? Anımsayanınız var mı? 2002’de asker olan Melik’e yazdıydık. Sonrası? Cep telefonu çıktı, “Mertlik bozuldu!” Postacının yolunu beklemek, sanırım büyük mutluluktu. Edebiyatta da bir türdür mektup malumunuz. Telefon dedim de aklıma geldi. Samandağ’la görüşmek için bütün bir gün beklediğimi bilirim. Eski adliyenin ön tarafındaki Levanten tarzdaki harika posta binasının içini, anımsayanlar bilir. Keenne bir Fransız kentindeysdiniz. Yani o hava vardı.. İstanbul’da, Galatasaray’daki (Tünel’e giderken sağda) postane binasına benzetirim, bizim o eski ve şahane PTT binamızı..Bir gün motorlu PTT elemanı geldi..-Bedre Alçin’e (Baba annem.Rahmetli.) İstanbul’dan telefon var..Bu kadar. Yıl 1963. Neneme -Sıtte ğemme Mhemmed beddo teyhekkiyke bıttelefun (Nene, amcam Memed seninle telefonda görüşmek istiyor.) dedik. Rahmetli amaydı. Ama alışkanlıkla bir yürüyüşü vardı ki. Görmenizi dilerdim.Posta deriz de, kartpostaldan söz etmemek olur mu! Postanenin yan taraflarında, kırtasiyecilerde çeşit çeşit kartpostallar satılırdı. Ve iyi bir iş koluydu..

    Önümüz Ramazan. Hayırlara vesile olsun. “Raaaamaaaazaaan bülbüüüleriii” diye bağırıldığını şimdiki nesil bilmez. Ya hasırte! Poğaçanın yağlısı tahinlisi ve dahi türlü şekilde albenisi olan hamur işi pişi! Şimdi bilmeyene gel de anlat pişiyi. Ramazanda inşallah. 28 Haziranda başlıyor. Unutturmayın!.. Ramazandaki pideyle şimdiki fabrika pidesi çok farklı. Tamam, şimdiki katkılı ve lezzetli amma o zamanın pidesi bir başkaydı canııım!..Bir not: Eskiden ekmeği evde yapardık. Ya da esmer unu yoğuran annem, mayalandığında fırına gönderir. Kim götürecek? Duacınız ben tabğan. Un kepekli ve çok esmerdi. Son kalan küçük topaktan, bahbuh dediğimiz fındık pideyi yemenin ve tabi Zeki abimi atlatmanın zevki hala damağımda.

    Tesadüf mü bilmiyorum. Bu yazıyı noktalayacağım şu anlarda, radyoda “Hatırla sevgili o mesut geceyi” adlı şarkı çalınıyordu. Allah, şu garip kuluna, yazıyı nasıl bağlayacağını öyle güzel gösteriyor ki! Mutlu olmamak mümkün mü?!

 

Diğer tüm yazıları için buraya tıklayın!