Sevgi ektim, ezip geçtiler..

Sevgi ektim her yerine toprağımın..

Belki bir gün büyür diye..

Suladım, gübreledim, çok iyi baktım..

Ezip geçtiler..

Hiç bakmadan tepeleye tepeleye..

Üşenmedim..

Yine ekmeğe devam ettim..

Kıymetini bilemediler yine..

Baktıkça mutlu oldum, seyretmeğe doyamadım..

Çıktım yükseklere, baktım manzaraya..

Doyamadım..

Bir baktım ki, sevgi ektiğim yerlerden zehir fışkırıyor..

Çıkar düşkünleri sadece paraya tapar olmuş..

Dostlar, birbirini dolar olarak görmüş..

Pazara kadar değil, mezara kadar! Diyenler vefasız olmuş..

Halbuki sevgiyi tepelemeselerdi..

Üzerine kin ve nefret tohumları ekmeselerdi..

Zehir fışkırmasaydı topraklarımdan..

Kin ve nefret en tehlikeli zehir..

Çıkarsız sevdim..

Körfezimin her karış toprağına kurban olurum..

Arsuz Kale’den Payas’ın, Dörtyol’un, Erzin’in, Osmaniye’nin her karış toprağı bizim..

Zengin toprakların fakir bekçileriyiz biz..

Umutlarımız vardı..

Sevgi ekecektik her şeyden önce..

Fabrika temellerinde bile sevgi olacaktı..

Patronlar, işçiler ve herkes birlikte sevgiyle büyüyecekti..Q

Ama paranın sıcak yüzü soğutmuş insanları birbirinden..

Parasız adam gereksiz adam..

İşin bitene kadar iyi dost..

Sonrası kimsin?!!!

Kim mi?

Zengin toprakların fakir bekçisiyim ben..

Ben, Gökhan Gökpınar’ım..

Elimin değdiği her yerde sadece sevgi ekerim..

Birileri bu sevginin üstüne kin ve nefret ekmeğe çalışsa da..

Ben sevgi ekmekten vazgeçmedim..

Sevgiyle kalın..