toplumun her mecrasında dile getirilir.

İstihdam ve eğitim hakkı bunların başında gelmelidir. Bu konuyu biraz derinleştirmek istiyorum.

Özel gereksinimli bireyleri lütfen görmezden gelmeyin, anlamaya çalışın ve ötekileştirmeyin. Bu bireylerin toplumsal yaşamda kendini var edebilmesi ve daha refah bir hayat sürebilmesi sizin olduğu kadar onların da en temel hakkı. Fakat var olan koşullar bu bireyler adına ne yazık ki yeterli gelmemektedir.

 

Çalışma ve üretimin toplumsal kültürümüzle bire bir ilişkili olması nedeniyle istihdamın sosyal sonuçları bu bireyler açısından çok kıymetlidir. Öncelikle şunu söylemek isterim, istihdam konusu ciddi bir meseledir. Sürdürülebilir olması, daha önemlisi bu bireyler ile hayata geçirilebilir olması en temel koşullardır. Bu durumda öncelikle başlanması gereken nokta iş ve meslek analizi çalışmalarıdır. Bu çalışmaların verileri işlenip hızlıca rapora dökülmeli, bakanlıkların ve yerel yönetimlerin koordineli çalışması ile mümkün mertebe uygun iş grupları ile ilgili eğitim kursları açılmalıdır.

 

İş ve üretim hayatında var olmak isteyen bu bireyleri belirlenen iş alanlarına hazırlamak onları motive etmek bu işin önemli adımlarından biridir. Üretebilen ve iş yapan özel gereksinimli bireyler kendilerini var etmenin ve ‘biz de varız’ diyebilmenin verdiği özgüvenle sosyal-kültürel açıdan söz sahibi olacaktır. Sonraki adım ise -varsa- sistemdeki problemleri saptayıp çözüm üretmek ve bu düzeni ülke çapında her noktaya yaymak olmalıdır.

 

Eğitim... Güzel ülkemin kanayan yarası. Konuyu çok uzatmadan biraz değinmek istiyorum. Nitelikli eğitim öncelikle nitelikli eğitmen gerektirir. Eğitim camiasının her neferi, bu bireylerle çalışsın ya da çalışmasın özel gereksinimli bireylerle ilgili bilgi sahibi olmak zorunda, hatta yurttaş olarak her bireyin bilgi sahibi olması gerekir.

 

Özel eğitim ve öğretim sisteminin özel gereksinimli bireylerin ilgi, istek, yetenek ve yeterliliklerini de göz önünde bulunduran bir yapıya sahip olması gerekir. Devletimizin bu konudaki hassasiyeti takdir edilmeli, bununla beraber var olan aksaklıkları giderebilmek adına sektörde faal dernek ve sivil toplum kuruluşları koordineli çalışmalıdır.

 

Özel eğitim ve uygulama okullarında gerekli ise belli engel gruplarına (hafif, orta, ağır zihin engelli, işitme engelli ve otizmli bireyler) yönelik sınıflar açılması ve tüm il ve ilçelere yaygınlaştırılması gerekir. Devlet okullarında özel gereksinimli bireylerin eğitim aldığı özel alt sınıfların arttırılması ve her açıdan desteklenmesiyle bu bireylerin eğitime tutunmasını kolaylaştırabiliriz. Ayrıca Özel Eğitim ve Rehabilitasyon Merkezlerinde tanınan aylık 8 seanslık eğitim ve rehabilitasyon hakkının haftada en az 4 saate çıkarılması da gündeme alınmalı ve bu bireylerin eğitim, rehabilitasyon hizmetinden daha çok istifade edebilmesi diğer bir temel eğitim hakkı olmalıdır.

Saygılarımla

 

Fizyoterapist Nezih GÖKPINAR