her hastalığı ile mücadele ederken bir de yatağa bağımlı kalan mücadeleleri bir ruh, muhteşem bir insan. Gün gelmiş yatağa bağımlı felçli bir hasta oluşunu kabullenmeyip izdıraplı günler yaşayarak melül melül bakışlarında gözyaşlarında gizlemiş sözlerini ama tebessümlerini, huzurlu oluşunu, eşinin, evlatlarının daima dibinde kalışından kaynaklı hep hissettirmiş.

Manevi desteğin onun ruhuna ne çok dokunduğunun o da farkındaydı. Ama gün gelmiş yarasına tuz basarak bu duruma alışmak için kendini zorlamışsa da mücadelesinden hiç ödün vermemiş çünkü o güçlü bir an neymiş bu badireyi de atlatmalıymış. Felç geçirdiği ilk dönemlerde kendini ifade edebildiği kadarda olsa ihtiyacı olan araç gereçlerini devletimizin karşılaması gerektiğini, eve giren emekli maaşının yetersiz kaldığını söylermiş.

Anne okur yazar değilmiş ama haklarının bilincindeymiş. Haklarından hukukundan vazgeçmezmiş, hakkı olmayana da tenezzül etmezmiş. Nefes alması için dışarı çıkartılmasında ihtiyacını karşılayacak olan engelli sandalyesinden tutun, evde bakım hizmetine, fizik tedavisinden, psikolog tedavisine her biri ayrı gider teşkil eden, bazısını devletin karşılayamadığından kaynaklı maalesef maddi sorunlar doğurmuştur. Bu tanık olduğumuz yaşanmış engelli hayatların sadece bir tanesi. Ülke genelinde engelli birey sayısı 10 milyon civarındayken kaçına maddi ya da manevi destekte bulunabiliyoruz bir kendimize soralım. Sonradan engellilikle karşılaşan bireylerimizin devlet ve halk olarak yanlarında maddi manevi destekçi olmamız en önemli vatandaşlık vazifemizdir. Daima bilinçli bir dünya ile engelsiz yarınlara. Sağlıkla kalın.