Bir çocuk düşünün, ayakkabısının iplerini kendi kendine bağlayabildiği için sevinçten havalara uçan. Bir çocuk düşünün, Gökyüzünde süzülen bir uçurtma görmesi bile onu neşelendirmeye yeten…

Peki günümüzde sizce çocukların tek korkusu oyuncağının elinden alınması mı? Ya da onları bu saydığım ufak tefek şeyler sevindirmeye yetiyor mu ?Ne yazık ki hayır.

Toplumumuzda asla garipsenmeyen meşhur çocuk sevme ya da çocuklu bir anneye yardımcı olma şekillerimiz vardır. Örneğin otobüste yolculuk esnasında etrafa gülücükler saçan tatlı bir bebek ,ön koltuktan size doğru gülümser. Siz ona göz kırparsınız, öpücük atarsınız ya da yanağını hafifçe okşayarak onun gülümsemesine karşılık verirsiniz. Ya da –yine toplu taşıma üzerinden örnek verecek olursak- Durakta bebek arabasıyla otobüs bekleyen bir anne var. Otobüs gelip duruyor ve anne bir yandan bebek arabasını kapatmaya çalışıyor bir yandan da bebeğini tutmaya çalışıyor. O sırada orada bulunan siz, o anneye yardım amaçlı bebeğini taşıma teklifinde bulunuyorsunuz. Anne de normal bir şekilde kabul ediyor. Bu saydıklarım, , hatta bu saydıklarımdan da fazlası, olması gereken normal şeyler. Toplumumuzda göze batmayan olağan şeylerdir. Akli dengesi yerinde olan, edebi ile ahlakı ile bir bütün olan tüm insanlarda bu davranışlar sergilendiğinde asla art niyet beklenmez.

Ama ne yazık ki Şu son birkaç yılda bu gibi davranışlara bile şüpheyle yaklaşılır oldu. ‘Güven’ algısı, değerini yitirdi.Bana göre yukarıda yazdığım son birkaç yıla kadar ‘normal’ kabul edilen davranışları olağan dışı yapan, beyinlere yer etmiş iğrenç düşüncelerin gerçek hayata aktarılmak istenmesidir.

Çocuk istismarı, artık karşımıza gazetelerin ön sayfalarında, haberlerin ilk sırasında çıkmaya başlayacak kadar çoğaldı ve sıradanlaştı. Peki dışarıda karşılaşılabilecek istismar durumlarını ya da buna benzer davranışları bu kadar anlattıktan sonra çocuk istismarlarının % 95 olasılıkla anne ve baba tarafından yapıldığının kanıtlandığına ne demeli? Anne baba tarafından istismar söz konusu olan durumların temel nedenlerinin başında; alkol-madde bağımlığı , ekonomik yetersizlikler,aile içi huzursuzluklar, şiddet vs. gelmektedir. Tüm bu maddeleri genelleyecek olursak; anne- bebek, baba-bebek bağlarının iyi kurulamadığı ailelerde istismar olasılığı daha yüksektir.

Yapılan araştırmalara göre çocuk istismarı, Fiziksel istismar, duygusal istismar, cinsel istismar ve ihmal olmak üzere dörde ayrılır.

Fiziksel istismar, Çocuğun ailesi ya da yakın çevresinde bulunan kişiler ( bakıcısı, akrabaları,öğretmeni, arkadaş çevresi vs.) tarafından acı, yaralama ve diğer fiziksel yollardan ya da incitme yoluyla zarara uğramasıdır.

Duygusal istismar; insanın özgüvenini zedeleyen, kendisine olan saygısını, değerini, yargılama, bağışlama ve sevgi gibi kavramları yok eden davranışların bütününe maruz kalmasıdır.

Cinsel istismar; Bir çocuğun tam olarak anlamadığı, gelişimsel açıdan hazır olmadığı, bedensel teması içeren her türlü cinsel harekete rızası olmadan maruz kalmasıdır.

İhmal ise, çocuğa hem fiziksel açıdan, hem duygusal açıdan yeterli ilgi gösterememe, ihtiyaçlarını karşılayamama durumudur.

Bu ifadeleri burada açıklamamın nedeni,anlatmaya çalıştığım çocuk istismarı konusunun kapsamlıca anlaşılmasını sağlamak istememdir. Biz bu durumda ne yapmalıyız? Bizlere düşen öncelikli görev, çevremizde gördüğümüz yukarıda saydığım istismarların herhangi birine bile maruz kalan çocuklara karşı sessiz kalmamaktır. İkinci ve en önemli görev ise, “Toplumun düzelmesi, ailenin düzelmesinden geçer.” Sözüne bağlı kalarak aile içinde gerekli mahremiyet ve ahlak eğitiminin çocuğa düzgün bir şekilde verildiğinden emin olmak ve bahsettiğim bu istismar şekillerinden birini bile çocuğumuza karşı kullanmayıp onlara sadece “koşulsuz” sevgi aşılamaktır.

Koşulsuz sevgi ile büyüyen çocuklardan zaten sevgi dolu anne babalar, sevgi dolu gençler, sevgi dolu bireyler yetişir. Böylelikle sevgi dolu bir geleceğe ilk adımı atmış bulunuruz.

Yazdıklarımın sadece okunup geçilmemesi dileklerimle. Sevgiyle kalın…

Asena Kurt