Acının verdiği isyanı kimselere haykıramıyoruz.
Fillimler de gördüklerimizi artık yaşıyoruz, hatta canımızla ödüyoruz.
Cer yan eden ne kader ne de alın yazısı.
Sadece birkaç demir eksikliği…
Yıkılan binalar duvarlar, yok olan minik canlar.
Kime ne, ne dersen ne söylesen, kurtarmıyor anaların feryadını.
Yaşlı genç, kadın kız, koca duvarlarla ezilmişler.
Hangi dua hangi kader, gerçekler!
Sadece ölüm ve gözyaşıyla yıkanmış yüzler.
“kaderde ölmek var, lakin bize ürküntü vermiyor.”
Demiş şair…
Fakat ürkütücü kaderi hazırlayanlar.
Çıkmış beton yığınına biri, bağırıyor illeri geri, duyan var mı sesimi?
Duysa ne olacak, zaten en sevilen kıyafetiyle giymiş kefeni.
Var git yoluna “ ağlarsam duyar mısın, ellerinizle dokunur musunuz gözyaşlarıma.”
Silinir mi anaların çehrelerinde ki ıstıraplı görüntü.
Endişelerle dolu korkulu bekleyiş.
O anda sorar muhabirin biri.
Deprem kader mi?
Dua eyle Mevla’ya bir şey olmaz belki.
Dualarla çöküyor, yine dur denmiyor.
Birkaç kuruş demir çimento için.
Vicdanla cüzdan aynı cepte oldukları için.
Depremsiz bir yaşam dileğiyle…
SOSYOLOG MEHMET GÜVEN CEP: 0538 051 37 70
Diğer tüm yazıları için buraya tıklayın!