Sevgi sadece karşı cinse duyulan ilgi değil. Anneye, babaya, kardeşe, çocuğa duyduğumuz ilgiden de bahsediyorum.

Ama ne var ki Bütün sevgiler aynı değil. Şöyle Söyleyeyim sevgi var ölene kadar, sevgi var Hevesin geçene kadar, sevgi var ihtiyacın bitene kadar ama bir sevgi çeşidi var ki ömrünüzün Yettiği yere kadardır. İşte bu en saf en doğal en anlamlı sevgidir. Bir insan önce kendini seviyorsa gerçekten Çevresini, doğayı, hayvanları, etrafındaki bütün varlıkları bütün nesneleri sevebilir. Sevilmek isterken sevgini de göstermek lazım sadece sevilmeyi beklemek bencillik olur. Sevilmeyi beklerken sevmeyi de bilmek, sunabilmek, anlatabilmek gerek. Yeryüzündeki bütün varlıklar sevgiyle büyür sevgiyle varolurlar. Örnek vermek istiyorum Bir çiçeği ekersiniz her gün konuşuyorsunuz sevginizle büyütüyorsunuz onun gerçekten büyümesi için sevgiye İhtiyacı olduğunu bilirsiniz. Küçücük bir bebeği bile sevgiyle büyütürsünüz Sevmek güzellik getirir seve bildiğiniz kadar sevin. Yaşadığınız bu doğanın atmosferin sevgisiz olamayacağını anlayın.

Yüzyıllardır Sevgi üzerine Şiirler söylenmiş şarkılar yazılmış, resimler Yapılmış sevgi en güzel şekilde sanat eserlerine yansıtılmıştır. Çünkü sevgi yüreğin yansımasıdır sevgi insanın sevdasını içini tüm dünyaya yansıtmak istemesidir.

Sizin ne Mevlana’dan sevgiyle ilgili söz paylaşmak istiyorum.

 

Sevgide güneş gibi Ol dostluk ve kardeşlik de akarsu gibi ol hataları örtmede de gece gibi ol Öfkede ölü gibi ol her ne olursan ol ya olduğun gibi görün ya göründüğün gibi ol.

 

Diyeceğim şu ki;

Ete Kemiğe değil Sonsuz olan sevginin gücüne inanın ve sevin.

İnsan sevdiğine mi alışır ya da alıştığını mı sever?