Sadece Türkiye’de değil aynı zamanda da Dünya’da bir ilk’i gerçekleştirmek için adım atan rekorlar şehri Payas’ın Belediye Başkanı Bekir Altan, “Yaşlılar Köşkü” projesinin protokolüne yüklenici firma ile yaptı.
Belediye başkanları, sivil toplum kuruluşları, İşdünyasının yoğun ilgi gösterdiği protokol töreni Selim Şahin Anadolu Lisesi Salonu’nda gerçekleştirildi.
Protokol töreni öncesi bir konuşma yapan Belediye Başkanı Bekir Altan, Yaşlılar Köşkü projesinin sadece Türkiye’de değil, Dünya’da bir eşinin daha olmadığını belirtirken, huzurevlerinden çok farklı bir proje olduğuna da dikkat çekti.
Her gün yaşlıların evlerinden araçlarla alınacağı, çeşitli sosyal ve kültürel etkinlikleri yapabilecekleri Yaşlılar Köşkü’ne götürüleceklerini anlatan Bekir Altan, projenin yaşlıları sıcak yuvalarından, evlatlarından uzaklaştırmadan gerçekleştirilmesinin çok önemli olduğuna vurgu yaparak, günün sonunda yaşlıların yine araçlarla evlerine bırakılacaklarına da vurgu yaptı. Bekir Altan, aynı zamanda temel atma töreninin ardından geçecek 8 ay içerisinde de Yaşlılar Köşkü’nün tamamlanarak hizmete gireceğini de söyledi.
Protokol töreninde anlamlı ve duygulu bir konuşma yapan Payas Belediye Başkanı Bekir Altan, “Türkiye’de ve dünyada bir ilk ifadesi kullandık. Ne ki bu? Hatay’a baktığımız zaman Hatay’da da huzurevi var. Türkiye’nin birçok yerinde huzurevi var. Neden farklı ifadelerle tanıtmaya çalışıyorsunuz diye düşünebilirsiniz. Bütün düşüncelere saygım var elbette, bu öyle bir mekan olacak ki, uygulama açısından Türkiye’de olmadığı gibi dünyada da böyle bir uygulamanın olmaması dünyada bir ilk ifadesini kullanmamıza sebebiyet veriyor.
Türkiye’de ki ve dünyada ki huzurevlerinin uygulamasını biliyorsunuz. Yaşlılar çocukları tarafından bakmakta yük görülen, imkanı olanlar huzurevi sistemine maaşını bağışlayanları huzurevine kabul ederler. Yaşamları süresi içerisinde orada devletin şefkatli ellerinde hayatlarını idame ettirirler. Bizim yapacağımız yaşlılar köşkünün farkı, büyüklerimizi yani anne babalarımızı yani bizi bugüne getirmiş o insanları bir süre sonra yük olarak görüyoruz. Onların bakımlarıyla alakalı sorumluluklarımızı yerine getirirken görev bilincini ibadet anlayışıyla yapmamız gereken hizmeti kendimize yük olarak gördüğümüzden dolayı ne yapıyoruz? Annemizi babamızı götürüyoruz huzurevine emanet ediyoruz. Muhtemelen huzurevi denmesinin sebebi de biraz kelime olarak kendilerini rahatlatabilmek adına huzurevi diyorlardır. Halbuki “Annesini babasını ben bakamıyorum alın size emanet ediyorum” demek bunun neresinde huzur var? Bence huzursuzluk var. “Yanınızda yaşamak durumunda kaldıklarında onlara bir öf bile demeyiniz” inancımız bunu emretmiyor mu? Halbuki ne yapılıyor tam tersi alınıyor götürülüyor ve bırakılıyor. Ben çok iyi biliyorum ki anne babalar yarım karınla sofradan kalkarken çocuklarımı doyurayım diye gayret sarfediyor. İşte anne babalar çocuklarına böyle bakarken, çocuklarda diğer türlü bakınca biz bu konuda ki rahatsızlığımızı bununla alakalı bir çözüm nasıl bulabiliriz diye gayret sarfederken böyle bir sonuca geldik. “