Hep eskiyi özledik ya, öncesi daha güzeldi …

Biz mi kötüye gidiyorduk, yoksa gerçekten eskiler mi daha güzeldi ?

 

Yıkıldığımız günlerin ilk dönemi tam bir felaket, bilim kurgu korku filmlerinde dahi görmediğimiz acıları barındırdı, biriktirdi, kayıplar, kalanlar, eksik kalanlar …

 

Hep bir yanımız eksik kalacak da,

Ders çıkaranların sayısı o kadar az ki !

Hala servet ve daha fazla para hırsı …

 

Kibir abidesine dönüşmüş, hiç ders çıkarmamış, 1 dakika 50 saniyelik felaket ve sonrasını unutmuş gibi…

 

Yazık ki ne yazık !

Kimseye bir bardak su, bir lokma ekmek vermemiş, vermeye de niyeti yok !

 

Ve hatta ortadan kaybolmuş, telefonunu kapatmış, kimsenin ulaşmasına tahammülü kalmamış …

 

Bir elinde viski bardağı, diğer elinde purosu, tapularını, banka hesaplarını, depremden elde edebileceği ganimetin derdine düşmüş !

 

Aldığı yeni telefon hattıyla ganimet arayışı başarılı olmuş !

 

Doymuyordu, aç gözlüydü, kimseye bir bardak su vermiyordu ve de vermeyecekti …

Allah, hayır işleri yapmayı nasip etmemişti !

 

Ve gittiği doktor muayenesinde kanser olduğunu öğrendi, yine umurunda değildi ve en iyi hastanelere, en iyi doktorlara yetecek parası olduğunu düşündü !

 

Halbuki ardından hayır duası edecek 2 kişi bırakmadığını hiç düşünmemişti …

 

O kadar açtı ki, kanser tedavisi sırasında bile düşmüşün, garibanın malına çökmeyi mutluluk olarak görüyordu !

Etrafında kimsesi yoktu, 3-5 yalakası dışında !...

Ve durumu ağırlaştı, artık yemek yiyemiyor, su içmek bile eziyet haline geliyordu !

 

Aklında kumar masasındaki neşesi, etrafında dönen kadınlar vardı…

 

Bir kendine gelse yine ruletin başına geçecek, kendine bir çok kadın ısmarlayacak ve milyonlarını dökecekti !

 

Sahip olduğu servet şifa getirmemiş, zehir zıkkım olmuştu …

Bir çok yakın akrabası, haberdar oldukları halde arayıp sormamışlardı !

Hepsi haklıydı …

Kimsenin telefonuna bakmıyor, vicdansız, merhametsiz bir kibir abidesi olarak firavuna dönüşmüştü !

 

Ve hastane odalarında yalnızlığa gömülmüş, karşısında açık televizyonda dönen programları izleyecek takati bile yoktu !

 

Sonra ne mi oldu ?

 

Kimse bilmiyor, belki de onca servetle kimsesizler mezarlığına gömülmüştü !

Hastane bir çok yakınını aradığı halde kimse sahip çıkmamıştı …

Hepsi haklıydı …

Rahmet okuyanı bile olmamış, taputunu hastanenin görevli personel taşımıştı…

Böyle biri olmayı seçmeden önce iyi düşünün…

Sadece 1 dakika 50 saniyenin sonuçlarını hatırlayın !

Ve deyin ki kendinize;

Mal da yalan, mülk de yalan…

Gel de sen biraz oyalan !...