Aman uzak durun, yapmayın, etmeyin, dağılır, bozulur, nidaları çınlayan bir anne olmadığımdan çoğunlukla mutfakta geçirdiğim zamanlarda yanımda olurlar. Hiçbir şey yapmasalar bile en azından sohbet ederiz, bir arada oluruz.

      Pazar günü, yemek yapmak için mutfağa girdim. Ne de olsa Pazar, biraz aylaklık yaptığımızdan ortalık dağınık. Rima sordu, ‘’Anne, sana yardım etmemizi ister misin?’’. Çok mutlu oldum, hızlıca ortamı hazırladım. Rima sebzeleri yıkadı, bir özen bir özen anlatamam, teker teker defalarca yıkandı o sebzeler (artık nasıl bir örnek teşkil ettiysem, hem ilaçlıdır bunlar diye söyleniyor, hem yıkıyor) Dalya da plastik sebze bıçağımız ile marulları, domatesleri doğradı, salatamız hazır. Ben de yemek pişirdim. 

      Mutfak, çocuklarda el göz koordinasyonu gelişimi için, ideal bir alan. Ayrıca, bu basit bulduğumuz işlemler, Avrupa’da bir çok okulda eğitim ekolleri tarafından benimsenmiş ve yıllardır çocuklara ders olarak veriliyor. Bizde böyle büyük bir mutfak kültürü varken, çocukları, yaralanma, dağılma vesaire gibi sebeplerden mutfağın dışında tutarak doğru yapmıyoruz. Bırakın yapabileceklerine inandığınız işleri bir denesinler.

       Neyse, biz bu arada biraz sohbet ettik. Yardımlaşmanın ne güzel bir şey olduğunu söylediler bana, ne zaman istersem yardım edebilirlermiş, işlerim hemen bitermiş. İnsan bazen çocuklarının söylemlerine şaşar kalır ya, aynen öyle bir gündü.

       Büyümüşler, dedim kendi kendime, ufak ufak sorumluluklar verebilirim onlara. Bundan sonra her gün kızlarla mutfaktayız. Artık bir gün kek, bir gün börek, kafamıza ne eserse. 

     Hadi bakalım sizde, kalkın ayağa tutun çocuğunuzun elinden koşun mutfağa bakalım ne şaheserler çıkacak, neler neler konuşulacak. Ama ne olursa olsun bu işten en çok çocuklar mutlu olacak.