Kuvvetli bir rüzgar kaynağı olarak literatürde yerini alan bu küçük ve eşsiz ama unutulmuş kentimiz, aynı zamanda bazı kuşların yuvası ve göç yolu olmaktan kendini alamamış. Gözle görülür bir biçimde izlenebilen bu göç sahnelerinden bir tanesi gözüme takıldı geçtiğimiz kış ayında. Tasını tarağını toplayıp göçe hazırlanan bir martı sürüsü, son kontrollerini yaptıktan sonra yola çıkarlar ve sahildeki evimizin önünü kendilerine göç yolu olarak tayin ettikten sonra yola koyulurlar. Sürü mutlu ve mesut bir şekilde, tatlı ve acı anıları geride bırakarak, şarkılar ve türküler eşliğinde yollarına devam ederken, sürünün başı en arkada yalpalayarak kendilerine yetişmeye çalışan kanadı kırık genç bir martıyı fark eder. Sürünün başı, arkalara doğru gider ve kanadı kırık martıyı kontrol eder. Bir süre onunla zaman geçirdikten sonra, onun yanına güçlü bir martıyı yardım etmesi için bırakıp sonra başa geri döner. Yolculuk boyunca sürekli olarak onları göz hapsinde tutar ve kontrol eder. Martılar gözden kayboluncaya kadar onları izledim ve duygulandım.
İnsanlar bu şekilde yürekten duyarlı olsalar, engelliler başta olmak üzere yardıma ihtiyacı olan insanlar (ki onların da diğer insanlardan hiç bir farkı yok) sürekli aramızda, hor görülmeden ve rahat bir şekilde yaşarladı. Değil mi?
Dayanışmanın ve yardımlaşmanın böylesi yirmibirinci yüzyılda martılar arasında bu şekilde iken, “acaba insanlar arasında da böyle mi” diye durup düşünüyor insan. Cevabını sizinde tahmin edebileceğiniz gibi HAYIR. Dikkatinizi çektiği gibi, engelli olabilecek bir canlıya martılar arasında nasıl bir önem ve değer verildiğidir. Ne yazık ki insanlar arasında çok nadir olarak rastlanan bu durum, duyarlı insanların hassasiyeti ile günden güne değişiyor.
Çocuklar ve engelliler başta olmak üzere, yardıma ihtiyacı olan insanlara el uzatmamız gerekiyor. Ulaşabileceğimiz kadar insana ulaşabilmek için kolları sıvamalıyız. Mahalle ve köyleri tek tek dolaşarak, yardıma ihtiyacı olan engelli, hasta, dul, yetim, yaşlı ve talebeleri tespit etmeliyiz. Sonrasında güçlerimizin yettiği kadar bu insanlara destek olmalıyız. Bunun yanında, sürekli olarak yerel basın aracılığı ve ilanlar ile duyurular yapılarak ulaşılamayan her köşeye ulaşıp yardıma ihtiyacı olan insanlara ulaşmalıyız. Ayrıca, kaymakamlık ile işbirliği yaparak yüzlerce kişiye tespit edebiliriz. Yardıma ihtiyaç duyan, yatağa mahkum olan engelli bireyleri gün ışığına çıkarıp gökyüzü ile tekrar kaynaşmaları sağlamalıyız. Onlara iş olanakları sağlamalıyız. İlgili kurumlarla işbirliği yapılarak iş konusunda farklı olanaklar sunmalıyız. Bütün bunlara ilaveten, belki de onlar için en önemlisi olan, dertlerini dinlemeli ve onları yopluma kazandırmalıyız. Sağlık taramaları, gıda, giyim ve ilaç yardımı, talebelere burs sağlamalıyız.
İhtiyacı olan herkese yardım elini uzatabilmek... Biz bütün bunları elimizden geldiğince yapıyoruz ve yapmaya devam edeceğiz.
Nasıl mı?
Samandağ (Hatay) Alil ve Acizleri Koruma ve Dayanışma Derneği aracılığıyla yapıyoruz.
Akdeniz Toplumsal Dayanışma Grubu aracılığıyla yapıyoruz.
...
...
Gelin hepimiz martıların duyarlılığını örnek alalım ve yardıma muhtaç kişilere gereken özeni gösterelim. Unutmayalım ki herkes nasıl birer engelli adayı ise, aynı zamanda birer yardıma muhtaç adayıdır. Kimsenin yarınlarda ne olacağı belli değil.

El birliği ile insanımıza sahip çıkalım. Birlikten kuvveti doğurup, geleceğe umut ile bakalım. Umut ile bakan insanlar yaratalım.

Not: Bu vesile ile Samandağ (Hatay) Alil ve Acizleri Koruma ve Dayanışma Derneği Başkanı Vedia Can’a teşekkür ediyoruz.
Ayrıca destek ve katkılarından ötürü Avukat Anıl Cevahir Can’a da yürekten teşekkürler.

Facebook sayfalarımızdan bize ulaşıp destek vermek isteyenlere kapımız her daim açık.

Sevgiyle Kalın.

Diğer tüm yazıları için buraya tıklayın!